Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε ένας εκπληκτικός συγγραφέας και κορυφαία μορφή της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Είναι γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων» και έγραψε ηθογραφικά διηγήματα και μυθιστορήματα.
Ο ίδιος σε ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα ιστορεί τη ζωή του χωρίς πολλές λεπτομέρειες και ωραιοποιήσεις. Αξίζει να σημειώσουμε πως η ζωή του ήταν δύσκολη και ο δρόμος προς την καταξίωση φαινόταν άγνωστος και ίσως και όχι στόχος του «ποιητή». Το κρίσιμο άλλωστε στο σεφερικό πόρισμα είναι ο χαρακτηρισμός του Σκιαθίτη ως «ποιητή». Αυτό ήταν: ποιητής. Κι όχι λόγω των λιγοστών ποιημάτων του. Τα πεζά του, ένας κόσμος πλήρης μες στην ποικιλία του, του δίνουν τον τίτλο με ακέραιη την ουσία του. Όπως αναφέρει και ο Σεφέρης μάλιστα ,ο κυρ-Αλέξανδρος έφτασε τόσο ψηλά που «η μόνωση των Ελλήνων ποιητών είναι μεγάλη είτε ο ποιητής ονομάζεται Κάλβος, είτε Παλαμάς, είτε Παπαδιαμάντης».
Σήμερα μπορεί να φαντάζει κλασικός και καταξιωμένος αλλά στην εποχή του δεν ήταν ακόμα αναγνωρισμένος. Όταν κάποιος πρωτοδιαβάζει Παπαδιαμάντη έχει την εντύπωση πως θα ήταν μάλλον ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο και πως θα είχε άριστη διαγωγή και συμπεριφορά. Ωστόσο αυτή η εξιδανικευμένη εικόνα του διαψεύδεται, καθώς με δυσκολία τελείωσε το σχολείο κι αμέσως μετά, το 1872, έφυγε για το Άγιον Όρος μαζί με τον φίλο του Νικόλαο Διανέλο, αργότερα μοναχό Νήφωνα, και ύστερα από λίγο εγγράφηκε στην φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία ποτέ δεν κατάφερε να αποφοιτήσει. Επιπρόσθετα, η οικονομική κατάσταση του ήταν τραγική καθώς έβγαζε τα λιγοστά απαραίτητα προς το ζην προγυμνάζοντας μαθητές. Ήταν ένας ιδιαίτερα περιθωριακός χαρακτήρας με ελάχιστους φίλους και κλειστός στον εαυτό του. Δεν συνήθιζε να κάνει δημόσιες εμφανίσεις και είχε έντονο το θρησκευτικό στοιχείο.
Ο Παπαδιαμάντης ήταν ένας απλός λαϊκός άνθρωπος ερωτευμένος με το νησί του και το γνήσιο ελληνικό τοπίο. Ο «Κοσμοκαλόγερος της Ελληνικής λογοτεχνίας» είχε κελί ολόκληρο το νησί του. Μέσα από τα διηγήματά του, τις ονειρικές αφηγήσεις του, η Σκιάθος προβάλλει σαν τόπος βίωσης της πιο στέρεας κι ισχυρής παράδοσης, του ελληνικού, ρωμαίικου τρόπου, ως ο τόπος σωτηρίας. Εκεί γυρίζει για ν' αναπαυθεί και για να κοιμηθεί τελικά στο τέλος της ζωής του.
Πάρα όμως τα 100 χρόνια από τον θάνατό του κάτι τον κρατάει ζωντανό και θα τον κρατάει για πολλά χρόνια ακόμα, οι μαγευτικές περιγραφές του, οι εικόνες, οι λέξεις, η γλώσσα, η ρητορική του τέχνη είναι αυτές που δεν τον έκαναν έναν απλό δημοσιογράφο, αλλά τον ανύψωσαν δίπλα στους μεγαλύτερους Έλληνες και Ευρωπαίους συγγραφείς. Ακόμα και σήμερα, σε μια εποχή που όλα ισοπεδώνονται και εμπορευματοποιούνται, διατηρεί τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και ακριβώς αυτή του η μοναδικότητα θα τον κρατά στην κορυφή στο πέρασμα των αιώνων...
ΜΑΡΙΝΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου